Ken je die meme's die wel eens voorbij komen op social media, over dat iemands sociale batterij op is? Met een foto van feestende mensen en een chagrijn ertussen. Helaas moet ik bekennen dat ik vaak die 'chagrijn' ben.

Hartstikke leuk, maar nu even niet

Zo ging ik een tijd geleden met een aantal mensen naar een pretpark . Ik hou van pretparken en ik vond de mensen met wie ik was aardig. Toch kon ik al vrij snel niet meer gezellig doen. 

Een beetje kribbig was ik, stil ook. Hobbelde overal maar wat achteraan en mengde me niet in gesprekken. 

Eenmaal thuis voelde ik mij schuldig dat ik niet wat gezelliger had gedaan. 

Ik was van mening dat ik meer mijn best had moeten doen om op zijn minst een vrolijke smoel te trekken.

Batterij al leeg bij aankomst

Maar de realiteit is, dat ik die ochtend bij het opstaan al voelde dat mijn hoofd nog te vol was van de dagen ervoor.

Ik had een drukke periode achter de rug, weinig tijd genomen om tot rust te komen. Mijn sociale batterij was al op voor ik goed en wel aankwam bij het pretpark.

Sociale contacten kosten energie

Sociale contacten kosten me veel energie. Doordat ik continue aan het aftasten ben.

Ik tune min of meer in op de anders energie. Is hij echt vrolijk, of voel ik andere emoties op de achtergrond? Is hij druk of onrustig? Is er ruimte voor mij en mijn emoties?

Als ik na een gesprek met iemand op papier zou moeten zetten wat mij is bij gebleven. Dan zijn het voornamelijk dit soort dingen.

A-HA moment

Het voelt als een enorm a-ha moment als ik terugkijk op  al die momenten dat dit speelde.

Ik ben geen ongezellig, chagrijnig, asociaal of zelfs egoïstisch mens. Alles is door mijn hoofd gegaan met betrekking tot dit terugkerend thema in mijn leven.

Nee, ik heb gewoon een wat beperktere sociale batterij, die ik dondersgoed moet bewaken.

De volgende keer doe ik het anders

Een volgende keer dat ik me weer tussen de mensen begeef en voel dat het batterijtje leeg begint te raken, kan ik anders handelen.

• Ik kan ervoor kiezen om het aan te geven. De mensen die dichtbij me staan zullen me accepteren zoals ik ben. Ook als ik even wat minder 'gezellig' doe.
• Ik kan me even afzonderen. Een rustig plekje zoeken om even op te laden.
• Of ik kan gewoon lekker naar huis gaan. Zonder me daarna schuldig te voelen uiteraard.

Zo hebben we allemaal wel iets

Ieder mens heeft zo zijn bijzonderheden. Wanneer je daar bewust mee om gaat, hoeven ze geen belemmering te vormen. Ideaal toch!