Hoogsensitief, overspannenheid en burn-out
Lenore • 22 juni 2024

De dag dat mijn lichaam ‘stop’ zei: Een intense reis naar zelfzorg en grenzen.

Een verhaal over hoogsensitiviteit, overspannen zijn, een ambulance rit naar de spoedeisende hulp en waarom het al een half jaar stil is op EASE your senses.


Ik heb niks meer te geven

De afgelopen maanden voel ik sterk de behoefte om alleen te zijn. Tegen vrienden en kennissen die voor de zoveelste keer vragen wanneer we weer eens afspreken hoor ik het mezelf zeggen. 

Vaak krijg ik als reactie dat ze het knap vinden dat ik mijn grenzen zo goed aangeef en gelukkig ook dat ze het respecteren. Of het echt knap is weet ik niet. Noodzakelijk eerder en vooral onvermijdbaar. Want ik voel aan alles dat de koek op is. Ik heb even niks meer te geven. Mijn lijf zegt nu gewoon: ‘nee’.


Mijn ziekenhuis avontuur

Halverwege de maand maart zat ik op een zondag avond niets vermoedend te mediteren voor het slapengaan gaan. Mijn dochter lag boven te slapen en ik wilde nog even snel ontspannen voor ik naar bed ging. Een bekend fenomeen voor mij, de hele dag mezelf voorbij rennen om dan, mits er nog tijd is, even snel mijn systeem de kans te geven om af te schakelen en dan hup naar bed. 

Dit keer ging mijn hart meer tekeer dan ik gewend was. Ik voelde wat druk op mijn borst en dacht een opkomende paniekaanval te herkennen dus deed ik wat ik mezelf heb aangeleerd: er gewoon naartoe gaan met mijn aandacht, rustig blijven, wetende dat het vanzelf weer over gaat.

Dit was anders. De druk op mijn borst nam alsmaar toe, ik kreeg het benauwd, begon te trillen en te zweten en raakte uiteindelijk toch in paniek omdat ik volledig de controle over mijn lichaam kwijt leek te zijn. Mijn vriendin had ik al ingeseind om stand by te blijven omdat ik het niet helemaal vertrouwde.

Toen de druk op mijn borst op een gegeven moment zo heftig werd wist ik het zeker: Ik moest 1-1-2 bellen. 


1...1...2.. help!

Vanwege het hevige trillen kon ik moeilijk uit mijn woorden komen. Toch lukte het me met veel moeite om te vertellen waar ik woonde en dat ik belde vanwege een toenemende druk op mijn borst. Ik volgde de instructies en ging op de woonkamervloer zitten wachten tot ze kwamen. Tijdsbesef had ik niet want in mijn beleving stonden ze nog geen minuut later voor mijn neus in de woonkamer, waar ik huilend en trillend naast een emmertje zat.

Diep respect heb ik gekregen voor al het ambulancepersoneel! Zo goed werd ik opgevangen dat ik ondanks mijn enorme angst op dat moment, het vertrouwen had dat ik in hele goede handen was. 


Hyperventilatie deluxe?

De duidelijke instructies van het ambulancepersoneel hielpen mij erdoorheen. Al gauw werd mij verteld dat er zeer waarschijnlijk niets ernstigs aan de hand was. Omdat mijn aanval, of hoe ik het ook noemen moest zo lang duurde (inmiddels weet ik achteraf, op dat moment al ruim 1,5 uur) wilden ze mij voor de zekerheid toch mee nemen naar de SEH. Ik wilde niets liever want de druk op mijn borst en alle andere verschijnselen waren nog onverminderd en daarmee mijn angst dus ook. Na een groot deel van de nacht op de Spoedeisende hulp te hebben doorgebracht en de nodige testjes te hebben ondergaan, was de eindconclusie dat het waarschijnlijk hyperventilatie was die uren aanhield en veroorzaakt door stress. En omdat je buiten levensgevaar bent, sta je dan binnen een half uur, zonder verdere instructies weer buiten. Inmiddels was na vele uren de druk eindelijk wel afgenomen dus voelde het ook goed om weer naar huis te gaan.


De grens over

Deze gebeurtenis was een wake-up call en de start van een hele nieuwe fase in mijn leven. Want tot op dat moment had ik alle alarmbellen en signalen blijkbaar vrolijk kunnen negeren en missen. Sinds mijn ziekenhuisavontuur is dat rigoureus veranderd. Mijn lichaam heeft de regie teruggenomen. Het zegt nu ‘als jij geen rust neemt en niet voor jezelf zorgt, dan breng ik je wel tot stilstand.’

Zo breng ik dus nu mijn dagen door als een 80-jarig vrouwtje. Waar ik voorheen al dacht weinig energie te hebben, ben ik nu tot het inzicht gekomen dat het nog erger kan. Ik sta op, volg mijn ochtendroutine en ben dan al weer uitgeput. Zo zijn mijn dagen gevuld met iets doen en even rusten, iets doen en weer rusten. Zolang ik dat aanhoud, kom ik de dag redelijk door. Doe ik dat niet, dan betaal ik de volgende dag door te starten met NOG minder energie.

Een goede vriend van mij zei tijdens een wandeling: ‘Ja, Lenore, de grens overgaan is niet zo moeilijk, maar de weg terug is een flink stuk langer’. Hij had gelijk.


Hoogsensitief en overspannenheid

Natuurlijk ga je nadenken als je overspannen bent, of in mijn geval vrij dicht tegen een burn-out aan zit. Hoe ben ik hier beland? Had ik dit kunnen voorkomen?

Een hele reeks aan nieuwe inzichten heb ik mogen ontvangen de afgelopen maanden waarvan ik er zo nu en dan wat met jou als lezer hoop te delen.

Feit is dat we allemaal een Breaking point hebben, geen mens is daarop uitzondering. Feit is ook dat als je hoogsensitief bent, prikkelgevoelig, het herkennen en bewaken van je grenzen nog vele malen belangrijker is dan wanneer je dat niet bent. Om de simpele reden dat jouw systeem elke dag veel meer prikkels te verwerken heeft dan andere mensen en sneller overbelast is.


'Ik ben zo moe'

Dat overbelasten kun je een hele lange tijd volhouden zonder dat je er erg in hebt. 

Zo ging het ook bij mij, jarenlang steeds harder gaan rennen, steeds ‘productiever’ worden, de hele dag door multitasken, dat als een soort sport gaan zien en ondertussen niet of nauwelijks pauze nemen. Ja, heus wel eens een dagje maar ik bedoel echt vakanties inlassen waarin ik mezelf de ruimte gaf om te resetten. Dat deed ik niet. De afgelopen zes jaar, eigenlijk sinds ik moeder ben geworden, hoor ik mezelf zeggen hoe moe ik ben en hoe ik het liefst zes maanden vrij zou willen nemen om ergens alleen op een eiland in een hangmat te liggen. Diep van binnen wist ik dus eigenlijk heel goed waar ik behoefte aan had: Mijn systeem tot rust brengen. Helaas deed ik dat niet en dus doet mijn lichaam het nu voor mij.


Op zoek naar een nieuwe modus

Nu staat alles in het teken van een nieuwe modus vinden die wel werkt en waarmee ik wel kan opladen. Zodat ik langzaam maar zeker weer op kan bouwen naar een normaal energieniveau. Heel eerlijk? Ik heb hem nog niet gevonden. Wel doe ik er alles aan; fysiotherapie, psycholoog, cranio sacraal therapie, acupunctuur, wandelen in de natuur en verder vooral rusten. Heel veel rusten.

Het is een fase van mijzelf opnieuw ontdekken. Want voor iemand die haar identiteit grotendeels ophing aan haar productiviteit is een hele belangrijke vraag: ‘Wie ben ik zonder dat alles?’, ‘wat blijft er van mij over’?

Heb ik straks nog wel vrienden als ik weer energie heb om erop uit te gaan en met mensen af te spreken?


Hopelijk tot gauw!

Voor nu verblijf ik met al deze vragen en is mijn enige focus om dicht bij mezelf te blijven, steeds opnieuw te centreren in mijn lijf, te voelen wat in dat moment goed voelt en daarnaar te handelen.

Over de toekomst van EASE your senses: ik ben nooit uitgeschreven en hoop op een zeker moment ook weer mooie gesprekken op te mogen nemen.

Lieve lezer, ik wens je vanuit deze bijzondere, leerzame staat heel veel liefde toe en hoop je hier terug te blijven zien.

  • In gesprek met Roy Martina

    Titel dia

    In gesprek met Roy Martina

    Knop
  • In gesprek met Giel Beelen

    Titel dia

    In gesprek met Giel Beelen

    Knop
  • In gesprek met rabbijn Jacobs

    Titel dia

    In gesprek met rabbijn Jacobs

    Knop
  • In gesprek met Thijs Launspach

    Titel dia

    In gesprek met Thijs Launspach

    Knop
  • In gesprek met Richard de Leth

    Titel dia

    In gesprek met Richard de Leth

    Knop
  • In gesprek met Wiggert Meerman

    Titel dia

    In gesprek met Wiggert Meerman

    Knop
  • In gesprek met Juno Burger

    Titel dia

    In gesprek met Juno Burger deel II

    Knop

Misschien vind je dit ook leuk

Zelfsabotage, wat als jij je grootste obstakel bent
door Lenore 27 juni 2025
Ken je dat verhaal van de man die op zee was en schipbreuk leed? Hij verdronk bijna en bad tot God: ‘‘Als U echt bestaat, red mij dan!’’. Vrij snel daarna voer er een boot langs en men wilde de man helpen, maar hij zei: “Nee, dank je, God zal mij redden.” Niet lang daarna voer er nog een boot voorbij die hulp aanbood, maar de man zei opnieuw: ‘‘Nee, dank je, God zal mij redden.’’ Vervolgens vloog er een helikopter over die een touwladder liet zakken. Opnieuw weigerde de man de hulp, waarna hij verdronk. In de hemel aangekomen zei hij boos tegen God: ‘‘Waarom hebt U mij niet gered?’’ Waarop God antwoordde: ‘‘Ik heb twee boten en een helikopter gestuurd. Wat wil je nog meer dat ik doe?’’ Heb jij het beste met jezelf voor? Net als de man op zee, negeren wij soms de oplossingen die voor onze neus liggen, omdat ze niet passen in het plaatje dat ons brein of ego heeft van ‘de juiste vorm van hulp’. Velen van ons denken dat we al het beste met onszelf voorhebben. Dat we er alles, of op zijn minst veel, aan doen om de kwaliteit van ons leven zo goed mogelijk te maken. Maar heb je je weleens afgevraagd of je jezelf wellicht ook onbewust tegenwerkt? Of er sprake is van zelfsabotage? Hoeveel moeite doe jij om jouw blinde vlekken op te sporen? Heb je weleens aan een dierbare eerlijke feedback gevraagd over wat zij bijvoorbeeld minder leuk vinden aan jou? Een vraag die heel snel, heel veel waardevolle informatie kan opleveren over jouw blinde vlekken. De verdrinkende man in ons allen Stiekem zijn heel veel mensen zoals de verdrinkende man op zee. In tijden van crisis, wanneer hen de ene na de andere hulplijn wordt aangeboden, weigeren zij de hulp te accepteren. Of beter gezegd: ze hebben vaak niet eens door dat hetgeen wat voor hun neus ligt, de weg uit hun crisis kan betekenen. De hulp komt niet in de vorm, toon of persoon die in hun plaatje past. Dus negeren ze het, zien ze het over het hoofd of wijzen ze het af, en verzuipen ze vrolijk verder. Gaat het weer een paar dagen goed met ze, dan vergeten ze überhaupt dat er nog werk aan de winkel is. Jouw saboteurs manifesteren mee Wat velen niet beseffen, is hoe groot de invloed van die blinde vlekken, die onbewuste saboteurs, is op ons dagelijks leven. Van het ontwikkelen tot het in stand houden van ziektes, het aantrekken van toxische relaties of vriendschappen, een tekort aan financiële middelen, tot aan diverse catastrofes die ons van dag tot dag ‘overkomen’. Niets in jouw leven is een kwestie van pech, toeval of – erger nog – een ‘straf van God’. Het zijn jouw eigen saboteurs als onbewuste programma's die mee manifesteren en jouw leven vormgeven. Het systeem achter het systeem Alles in dit universum is erop gericht om de ziel te helpen groeien en transformeren, zodat zij stap voor stap terug kan gaan naar haar meest pure, zuivere essentie. Niet gek dus, als je bedenkt dat planeet Aarde een briljant bedachte creatie is, die is ingericht op een aantal basisprincipes die dat helpen mogelijk te maken. Met als een van de belangrijkste principes: dat het leven, zoals wij dat als individu ervaren, een spiegel is van onze binnenwereld. Bestaande uit onze overtuigingen, verlangens, onverwerkte trauma’s, ons zelfbeeld, et cetera. Waarom werkt het zo? Dit systeem is niet bedacht om te plagen, maar om ons te helpen identificeren waar wij nog niet heel zijn. Het doet dit, onder andere, door middel van de ‘wet van resonantie’ , of zoals de meeste mensen het kennen: ‘de wet van aantrekking’. De wet van resonantie, die stelt dat we aantrekken wat in ons leeft, helpt ons op deze manier te ontdekken wat nog aandacht vraagt. De wet van Resonantie Deze wet zou je kunnen zien als een systeem van grote energetische magneten. Alles van gelijke frequentie trekt elkaar automatisch aan. Omgekeerd stoot alles wat niet matcht elkaar af. Armoede trekt armoede aan en geen overvloed. Eenzaamheid trekt meer eenzaamheid aan en niet meer liefde. Wie herkent niet dat je in een groep met mensen altijd vrij snel een duidelijke voorkeur hebt voor bepaalde personen, en bij anderen het liefst ver uit de buurt blijft? Je vibreert nou eenmaal wel of niet op hetzelfde level. Een ander mooi voorbeeld is mogelijk herkenbaar als je veel doet aan persoonlijke en/of spirituele ontwikkeling: dat je merkt dat er regelmatig mensen uit jouw netwerk naar de achtergrond verdwijnen of volledig wegvallen. Je vindt, onbewust, geen resonantie meer bij elkaar. Waar is jouw wereld vol van? Wil je weten waar jij nog wat te helen hebt? Denk dan eens na over de vraag: ‘‘Waar is jouw wereld vol van?’’ Er zijn mensen die overal agressie zien. De wereld is in hun ogen corrupt, verdorven en onveilig. Zij zien het overal waar ze komen. Scenario’s die hun overtuigingen bevestigen, worden dagelijks aangeboden door de wet van resonantie. Het universum zegt letterlijk: “U vraagt, wij draaien.” Nogmaals: niet om te plagen, maar omdat het wil dat wij ons bewust worden van wat er in ons leeft, zodat wij dit kunnen helen. Het wil ons vooruit helpen. Zou het ons geen spiegel bieden, dan zouden wij nooit onze reflectie, en dus onszelf, kennen. Waarom de een meer dan de ander Zelfsabotage zit in ons allemaal, maar er zijn grote verschillen. Er zijn mensen die een gigantische zelfsaboteur hebben. Die meestal extra actief wordt vlak voor een mogelijke, grote doorbraak in hun proces van heling. Veelal betreft dit mensen met een behoorlijk traumatisch verleden. Want voor hen voelt het veiliger om de wereld buiten zich te observeren, beoordelen en aan te vallen, dan naar binnen te gaan, waar de echte pijn zit. Zelfsabotage komt in vele vormen Zelfsabotage kent ook vele vormen. Van hoogmoed: ‘‘Ik weet het allemaal beter,’’ tot aan minderwaardigheid: ‘‘Ik verdien het om te lijden en ik ben geen beter leven waard’’, en alles daartussenin. Of, zoals in mijn geval: zo hard werken aan je eigen trauma’s en bezig zijn met ‘beter worden’, dat dit op zichzelf een nieuwe overlevingsstrategie wordt die me af leidt van de echte oplossing. Saboteurs in actie Alleen nog luisteren naar sprekers die jou niet triggeren. Een heel netwerk om je heen bouwen van mensen die exact hetzelfde in hetzelfde schuitje zitten, zodat je je niet meer hoeft te verdedigen voor jouw keuzes. Of simpelweg niemand meer dichtbij je laten komen. Allemaal keuzes die de ruimte voor een gezonde portie spiegeling en feedback minimaliseren. Zelfs al gebeurt dat grotendeels onbewust, het leven zal bij een gebrek aan die feedback, je toch weer op andere (soms pijnlijke) manieren moeten gaan spiegelen. Om het onbewuste, bewust te maken. De saboteur is niet de vijand Jouw zelfsaboteurs zijn niet iets om te vervloeken of te bestrijden. Het zijn oude mechanismen die ooit door onszelf, onbewust, in het leven zijn geroepen om ons letterlijk in leven te houden. Vaak in de allereerste levensjaren met een duidelijke functie. Je kunt ze beschouwen als een deel van jou wat zich ooit vast heeft gezet en wat niet mee is gegroeid. Deze poortwachters, zoals iemand het van de week zo mooi omschreef, staan bewapend tot aan hun tanden aan jouw poort. Vechten alles en iedereen aan wat ook maar riekt naar gevaar. Zelfs als juist datgene kan leiden tot meer geluk, liefde of genezing. In plaats van ertegen strijden is het beter om er bewustzijn op te leren krijgen. Leer jouw poortwachters kennen, observeer ze, omarm ze. Daarin ligt de sleutel tot transformatie. Hoe vind ik mijn saboteurs? Volg jouw triggers! Zijn er sprekers die jou enorm triggeren? Ga er eens met een open mind naar luisteren. Die ene collega waar je zoveel weerstand tegen voelt? Spendeer eens wat tijd met hem of haar. Omstandigheden die je stoïcijns vermijd? Waag eens een poging. Triggers zijn namelijk kansen. Duidelijke signalen dat jouw poortwachters, jouw zelfsaboteurs, in actie komen. Wat dus juist betekent dat daar een mogelijkheid ligt om stukken te identificeren van jezelf die lang verborgen zijn gebleven. Tijd om het tij te keren? Wees niet als de verdrinkende man die iedere poging om hem te redden afwees omdat hij ervan overtuigd was dat zijn redding er op een bepaalde manier uit moest zien. De spreekwoordelijke reddingsboten van het leven komen in vele vormen. Een pittig maar welgemeend advies, feedback van een vriend of vijand, een podcast van die ene spreker waar je zoveel weerstand tegen voelt. Als jij open durft te staan voor reddingsboten in andere gedaantes, dan zou dat zomaar het begin kunnen zijn van een wonderbaarlijke transformatie.
Vrouw kijkt naar zichzelf in de spiegel
door Lenore 11 maart 2025
Zelfliefde, een thema waar velen van ons flink mee kunnen worstelen. Het maakt niet uit hoe oud je bent, van jezelf houden is voor velen niet zo vanzelfsprekend als dat het zou moeten zijn. Het is een diepgaand thema dat vaak ten grondslag ligt aan veel andere problemen. Hoe kun je hierin groeien?
Vrouw ruikt aan bloem. Manifesteren hoef je niet te leren.
door Lenore 9 februari 2025
Het concept ‘manifesteren’ is een van de beste verdienmodellen van nu. Voor honderden euro’s leert de expert jou wel even hoe jij binnen zes maanden miljonair wordt of jouw soulmate ontmoet. Het is een investering, maar die heb je er natuurlijk zo uit als dat miljoen binnen is. Mocht je van plan zijn hier geld aan uit te geven, wacht dan nog heel even. Mijn overtuiging is namelijk dat manifesteren niet iets is wat je hoeft te leren om jouw droomleven te bereiken, maar dat er wèl iets anders nodig is.
Wat een koude douche mij leerde over rouw, emoties en loslaten
door Lenore 2 januari 2025
Nietsvermoedend stap ik mijn douchecabine in, de warme waterstralen verwelkomend op mijn huid. Nog geen minuut duurt het voordat het warme water kouder begint te worden. Ik draai de koude kraan wat terug maar het maakt geen verschil. Het water wordt beetje bij beetje minder warm tot op het punt dat het ongemakkelijk begint te worden. De koude kraan is inmiddels volledig dichtgedraaid en ik sta midden in de winter, onvrijwillig onder een mager, koud straaltje water te rillen en te verlangen naar de vertrouwde warmte van de douche. Gek genoeg weet ik ook precies wat de verborgen boodschap is hierachter.
Helende handen. De weg naar genezing.
door Lenore 29 november 2024
Heb je je wel eens afgevraagd waarom de ene persoon spontaan geneest bij een energetische healing of een gebed en de ander niet of alleen door een heel moeizaam proces? Dat heeft alles te maken met de mate van geloof die iemand heeft en ik vertel je graag waarom dat is.
Mentale hygiëne: Hou je Mind schoon en vind innerlijke rust
door Lenore 8 november 2024
Wat zou er gebeuren als jij jouw huis vanaf nu nooit meer zou schoonmaken of zou luchten? Hoe zou het er dan uitzien in 5, 20, 30 jaar? Geen prettig idee toch? Gelukkig gaan we zo niet met onze huizen om, maar waarom dan wel met onze mind?
Een vrouw met mooie rode lippen die over haar schouder kijkt.
door Lenore 1 november 2024
We leven in een tijd waarin schoonheid maakbaar is. Beïnvloed door onrealistische plaatjes die ons vertellen wat mooi is en wat vooral niet. Voor heel veel vrouwen, zelfs voor hen die vrij denken te zijn van onzekerheden, loont het om eens kritisch te kijken naar je verzorgingsrituelen. Zij vertellen je namelijk verassend veel over jouw èchte zelfbeeld.
Zoek je ruzie, foto van twee mensen ver weg die vechten met elkaar. Je ziet alleen hun schaduw.
door Lenore 20 oktober 2024
Een ouderwets potje ruziemaken, wie is er niet dol op? Lekker even jouw standpunt erdoorheen drukken en recht doen aan jouw eigen ego ten koste van de ander. Mocht je niet goed weten hoe je ruzie moet maken en dat wel graag willen, dan heb ik de gouden tip voor jou! Eentje die altijd en bij iedereen werkt.
Poep op je eigen stoep! Foto van een blije hond.
door Lenore 17 oktober 2024
Iedere dag als ik ga wandelen loop ik door een straat waar bij een woning het volhangt met zelfgemaakte verbod bordjes met daarop een plaatje van een poepende hond. Geloof het of niet maar in die gehele straat is nooit een drol te bekennen, behalve het gedeelte rondom het huis met de bordjes. De stoep ligt daar altijd, maar dan ook altijd bezaaid met hondendrollen. Het zet je toch aan het denken.
Meer blogs