Of het nou gaat om een liefde die niet wederzijds is, een appje dat onbeantwoord blijft of dat ene idee van jou dat direct wordt afgeschoten tijdens een vergadering. Afwijzing, in welke vorm dan ook, doet pijn. Alleen de een legt het vrij snel naast zich neer en de ander heeft er drie dagen buikpijn van. Onder welke categorie val jij?

Waarom doet het zo'n pijn?

De groep afwijzingsgevoeligen is vermoedelijk veel groter dan de groep prikkelgevoeligen mensen, maar ik durf te wedden dat wij daarbinnen ruim vertegenwoordigd zijn.

We hebben nagenoeg allemaal wel een oude wond, al dan niet bedekt onder een hele hoop lagen ontkenning gecombineerd met allerhande beschermingsmechanismen.

Een vader die emotioneel of geheel afwezig was of een moeder met allerlei complexen waardoor ze je niet de aandacht en liefde kon geven die je zo nodig had als klein kind.

Er zijn theologen die geloven in een collectieve oerwond. Waar onder andere het verhaal van Adam en Eva op symbolische wijze over zou schrijven. Zij (of wij, want het verhaal zou over ons allen gaan) luisterden niet naar God en werden uit het paradijs gesodemieterd. De ultieme afwijzing.

Adam, Eva, of gewoon jij en ik

Wiens schuld het ook was, op het moment dat het ook maar lijkt dat jij door iemand afgewezen wordt, dan raakt dat iets diepers.

Zonder dat je het door hebt blijf je maar malen over de woorden die gezegd zijn. Of misschien juist wel de woorden die je graag had willen horen maar niet gehoord hebt. Als een lied herhalen ze zich in je gedachten.

Ook in mijn leven komt dit thema vaker voor dan mij lief is. Dagen, soms zelfs weken kan ik ermee bezig zijn. Ik ben zo iemand die het liefst door iedereen aardig gevonden wordt.

Wanneer dat niet het geval blijkt te zijn, dan zit ik daarmee.

Des te meer als ik niet weet waarom.

3 tips om nooit meer last te hebben van afwijzing?

Hoe graag ik nu ook met ‘drie wetenschappelijk bewezen tips’ zou willen komen om nooit meer last te hebben van afwijzing. Die heb ik helaas niet voor je. Ik geloof ook niet dat het mogelijk is. Wat ik wel voor je heb is meer een reality check. Een boodschap die kan helpen de pijn van afwijzing enigszins te verzachten.

Bovendien heb ik een gruwelijke hekel aan blogs die beginnen met dit soort lokaas titels.

1. Sta jezelf toe om teleurgesteld te zijn

Wat ik vaak merk is dat mensen, inclusief ikzelf, zichzelf geen ruimte geven om teleurgesteld te zijn. Want ons brein vindt het maar stom. Zeker bij de alledaagse afwijzingen.

De onbeantwoorde appjes, de vriend die niet naar jou toe loopt op een verjaardag maar eerst naar zeven andere mensen of jouw goedbedoelde opmerking die niet in goede aarde valt.

Maar het is oké. Je mag je er best rot over voelen.

Sterker nog, ik zou je willen adviseren om er echt een momentje voor vrij te maken. Om te voelen wat gevoeld wil worden. Je zult dan merken dat je je na enkele minuten al beter voelt.

Er is zelfs onderzoek naar gedaan. Primaire emoties zoals verdriet, duren vaak niet langer dan twee minuten. Daarentegen kun je de ellende eindeloos verlengen op het moment dat je je er tegen verzet. Dus stop met vluchten en geef er aan toe.

2. Je kleine 'ik'

Wanneer je jezelf betrapt op intense reacties of emoties die niet passen bij de situatie, dan is het vrijwel altijd ons innerlijk kind dat een hoop stennis loopt te schoppen van binnen. 

Dat innerlijk kind heeft niet heel veel meer nodig dan een klein beetje begrip en aandacht. 

Praat met je kleine ik. Probeer het gewoon eens, zelfs al voelt het raar. Waarom is hij/zij zo gefrustreerd? Wat heeft hij/zij op dit moment nodig? Een dikke knuffel? Een compliment? Een geruststelling? Voorzie daarin en je zult zien dat ook dit kan maken dat je je vrij snel weer oké voelt.

3. De pijn en de PIJN

Bedenk je dat de heftigheid die je voelt bij een afwijzing, vrijwel nooit direct met die ander te maken heeft. Het kan enorm helpen om dat heel duidelijk te splitsen in gedachten.

Iemand geeft een botte reactie, jij loopt je er enorm druk over te maken.

Wat je voelt is oude pijn die getriggerd wordt. Zie het letterlijk als een wondje dat weer een beetje opengaat net nadat er een korstje op zat. Maar dan een gigantische wond met een heleboel bloed.

Zodra je stopt jouw oude pijn op collega Sofie of buurman Stanley te projecteren, blijft er niets over dan de zuivere pijn. Hetgeen waar het daadwerkelijk om gaat. Dat mag aanschouwd worden. Erkend worden. Door je heen gaan. 

'This too shall pass'

Het klinkt cliché, maar ook dit vind ik een helpende gedachte. Alles, maar dan ook alles is tijdelijk. Ieder gevoel, iedere situatie. Er is niets dat niet ooit voorbij gaat. Dus ook dat onprettige gevoel dat je vreest. Het gaat voorbij. Soms na twee minuten, soms pas na weken of maanden. Vertrouw daar maar op. 

Zoals mijn lieve zusje op haar schouderblad vereeuwigd heeft: 'This too shall pass'.