Altijd maar bezig zijn met de volgende tien stappen. Jezelf zoet houden met allerhande bezigheden, eten of een wijntje. Iedere stilte opvullen met muziek of een gesprek. Je leeft in een sneltrein en durft niet meer uit te stappen op perron Rust. Laat dit dan de vraag zijn die jij jezelf minimaal stelt.

Waar ren ik voor weg?

Waar ren je nou eigenlijk voor weg?

Dit is een vraag met meerdere lagen en kent zodoende ook een antwoord met meerdere lagen. Vandaar dat ik in het opsplits in meerdere blogs. Op zoek naar verschillende oorzaken  waarom mensen onbewust willen vluchten uit het moment en daardoor hun rust niet kunnen vinden.

Jij als lezer zult je mogelijk in een deel of zelfs overal in herkennen. Maar zelfs al herken je je niet in de voorbeelden, dan nog wil ik je uitdagen om eens goed bij jezelf te rade te gaan waar je voor op de vlucht bent. Wat maakt dat jij niet meer stil kunt staan en jouw rust niet of nauwelijks vindt? Waarom heb jij die neiging? Want een ding is zeker, er is een reden voor.

Schrijven is therapie

Wie mij enigszins kent weet inmiddels dat schrijven voor mij therapie is en EASE your senses mijn persoonlijke zoektocht naar meer rust in mijn leven. Dat betekent dus ook dat ik mijn wijze lessen vaak evengoed aan mezelf richt als aan de lezer. 

Ik schrijf over wat voor mij werkt en wat niet, over mijn valkuilen, mijn overwinningen, over wat ik weet maar zeker ook over wat ik voel. In de hoop daarmee anderen te inspireren en te helpen hun eigen oase van rust te creëren te midden van de chaos die wij 'het leven' noemen.

Wanneer je rust neemt wordt het erger

Zoals altijd is er een bepaalde gebeurtenis die leidt tot het idee om een blog te schrijven. Zo ook de dag waarop ik dit schrijf. Ik heb bewust een offline dag waarop ik alleen ben, zo min mogelijk digitale middelen gebruik, veel momenten in de stilte doorbreng en mij beperk tot  gezonde voedingsmiddelen. Noem het een detoxdagje.

Het eerste wat er dan gebeurt is dat alle interne volumeknoppen op maximaal gaan.

De inspiratie begint nog harder te stromen voor mogelijke blogs, boeken en bedrijven. Vaak ook nog zeer gedetailleerd. Had ik nou maar de energie om met al die ideeën aan de slag te gaan.

Maar dat niet alleen, ik heb zowel een zeer rationele persoonlijkheid als een hogere mate van gevoeligheid. Het is namelijk niet het één of het ander. Het kan evengoed allebei sterk aanwezig zijn, waarbij je je uiteindelijk meer laat leiden door bijvoorbeeld jouw brein.

Voor iemand die heel erg in zijn hoofd zit, is het vaak een uitdaging om goed te kunnen voelen. Meestal een gevolg van een traumatische gebeurtenis uit onze jeugd, die ons onbewust heeft doen besluiten dat voelen zo heftig is dat we het niet meer willen.

Het hoofd is op dat moment een schijnbaar veiligere plek en daar blijven we vervolgens hangen.

Oorzaak 1: Prikkelgevoelig zijn is f*cking heftig

Dus een van de mogelijke redenen waarom je geneigd bent weg te rennen is omdat een hogere mate van prikkelgevoeligheid gewoon ontzettend heftig is. Dat geldt voor alle labels, HSP, AD(H)D, ASS en natuurlijk ook voor de vele mensen zonder label die zich hier toch in herkennen.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik op een detoxdag als dit begin te begrijpen waarom ik de behoefte voel om mijzelf alsmaar bezig te houden.

Rust nemen is in eerste instantie namelijk ONGELOOFLIJK intens, overweldigend en daarmee soms zelfs beangstigend.

Alles waar je met een grote boog omheen gelopen dacht te hebben, blijkt op zo'n moment opgestapeld en wel te wachten op het startsein. Namelijk het moment dat jij eindelijk rust neemt.

Het vraagt dus behoorlijk wat moed om te vertragen, rust te nemen en in het moment te zijn. 

'Gewoon blijven ademen'

Voor de meeste mensen geldt dat dit orkest niet eindeloos door blijft spelen als je voor langere tijd rust neemt. Wanneer dit wel zo is, dan vraagt het mogelijk ook andere interventies en kom je al gauw op het terrein van de psycholoog of psychiater.

Voor velen zal gelden dat je er even door heen moet, liefst met enige regelmaat. Zie het als een opschoonactie.

Doe je dat niet, dan stapelen dingen op tot het moment dat alles in elkaar dondert en je nog veel verder van huis bent.

Zoals ik de afgelopen periode heb laten gebeuren. Te veel gedaan, te weinig rust en mezelf continu voorbij lopen. Ik zit zelf in die sneltrein en vind het iedere keer weer doodeng om uit te stappen op perron Rust.

En toch doe ik het. Vandaag dus onder andere. Even alleen zijn, ont-prikkelen, zijn met wat er is en dat accepteren zoals het is. Een mix van angst, verdriet en onrust, die in de loop van de dag toeneemt tot een hoogtepunt om vervolgens langzaam af te nemen en over te gaan in berusting. 'I can do this. I am doing this.’

Zoals een dierbare geliefde van mij altijd zei als ik in paniek was: ‘’Gewoon blijven ademen’’.

Zo simpel is het. Wat zich ook aandient, hoe spannend, intens of irritant het ook mag zijn, het enige wat je hoeft te doen is blijven ademen.

Verdoven mag, maar niet te vaak

Heb na het lezen van dit blog vooral niet de illusie dat alles ineens anders moet. Dat je je niet meer mag ‘verdoven’ of zoet houden. Of dat je elke dag op een soort meditatiewolk in een zenstaat door het leven moet gaan. Nee, zorg gewoon dat je af en toe die confrontatie aangaat. Uitstapt op perron Rust.

Niet alleen dat half uurtje tussendoor, maar echt een dag waarop jij alleen bent met jezelf en alles de ruimte geeft om te zijn. Liefst zonder oordeel. Voel wat je wilt voelen, denk wat je wilt denken en wees ermee. Als je dat zo nu en dan doet, dan ben je echt al heel goed op weg!