Baby, it's you
Lenore • 6 juli 2023

Soms is datgene, of in dit geval diegene die je zoekt zo ongelooflijk dichtbij dat we het niet zien. Om vervolgens op een onbewaakt ogenblik je hart in vuur en vlam te zetten en je te overvallen met de vreugdevolle waarheid: Baby, it’s you. It was you all along.


Gij zijt gewaarschuwd

Een kleine waarschuwing vooraf: Mocht je moeite hebben met spiritualiteit en ‘onverklaarbare gebeurtenissen’ dan raad ik je bij deze af om verder te lezen. Aangezien mijn verhaal op geen enkele manier te bewijzen valt en uitsluitend gelezen en begrepen kan worden met het hart.

Zonder verder oponthoud, hierbij mijn verhaal.


Een onmiskenbare aanwezigheid

Veel vrouwen, waaronder ikzelf, ervaren tijdens hun zwangerschap de aanwezigheid van een ziel. Zelfs in de allereerste fase, vlak na conceptie is dit al een mogelijkheid.

Zo heb ik tijdens mijn IVF traject, meer dan een jaar voordat ik zwanger was van mijn inmiddels vijfjarige dochter, een kindje in mij gedragen. Al was het maar voor enkele weken. Uitgerekend op Valentijnsdag, was dit liefde op het eerste gezicht.

Ik voelde een aanwezigheid. Lastig te omschrijven was het maar voor mij overduidelijk. Er was iemand bij me en dat moest wel de ziel van mijn ongeboren kindje zijn. Een aanwezigheid die prettig voelde, liefdevol en wijs. Deze ziel en ik hadden een speciale connectie.

Tot ik op een avond merkte dat de aanwezigheid minder sterk voelbaar was. Om de volgende ochtend wakker te worden in een plas met bloed. Wetende dat het kindje dat ik in mijn schoot droeg er niet meer ging komen. 


Nieuwe zwangerschap, nieuw begin

Het verdriet wat ik toen heb ervaren is niet met woorden te beschrijven. Niet alleen was ik een kindje verloren, maar ik was DIT kindje verloren. Deze ziel, met wie ik mij zo verbonden had gevoeld in die korte tijd dat ze er was. Het heeft lang geduurd voordat ik dit een plekje kon geven.

Natuurlijk hielp het toen ik een hele poos later voor de tweede maal zwanger raakte. Dit keer van een blijvertje. Tijdens deze tweede zwangerschap ervoer ik geen aanwezigheid, geen ziel die bij me was. Vreemd vond ik dat. 

Mijn steeds groter wordende buik was het enige bewijs dat er toch echt eentje aan het groeien was daarbinnen. Na negen maanden mocht ik haar voor het eerst in mijn armen sluiten. Norah noemde wij haar. Vernoemd naar mijn lieve oma Nora en met de prachtige betekenis: Licht. 


Are you still here with me?

Een dochter uit duizenden is ze en ja, natuurlijk ben ik bevooroordeeld maar het is echt waar. Zo mooi, wijs en puur. In alle opzichten een droomkind.

Omdat ik tijdens mijn zwangerschap van haar geen aanwezigheid ervoer is er wel altijd iets blijven knagen in mij. Want wie was dan die ziel van mijn eerste kindje? Was of is zij op een of andere wijze nog aan mij verbonden?

Ik spreek over ‘zij’ omdat ik de indruk had dat het een meisje was. Later ook bevestigd door een vrouw die zogezegd meer ziet en oppikt dan de meesten van ons.

Jaren geleden al voelde ik een nieuwsgierigheid naar haar naam. Ik dacht steeds aan iets dat eindigde op een ‘A’, maar vond geen bevredigend antwoord, dus heb ik het onderwerp laten rusten.


Zij ziet, zij ziet, wat wij niet zien

Mijn dochter Norah heeft vanaf het moment dat ze kon praten laten blijken dat ze wel eens spreekt met kindjes die wij niet kunnen zien. Sommigen van hen noemt ze broertjes en zusjes. Een naam in het bijzonder kwam regelmatig terug. Waarna haar vader en ik de conclusie trokken dat zij wellicht haar ‘grote zus’ zag. Een idee waar wij beiden een goed gevoel bij hadden. 

Zo zei Norah wel eens uit het niets dat zij en een vriendje lang geleden vlogen tussen de sterren, dat ze mij zagen en dat ik zo verdrietig was. Toen hebben ze mij uitgekozen als mama. 

Je kunt bij een kind alles gooien op fantasie maar hier kreeg ik toch wel behoorlijk kippenvel van.


Reset & Re-connect

Afgelopen weekend was ik aanwezig bij een fijne ceremonie van Wiggert Meerman genaamd Reset & Re-connect, waarbij we zowel cacao als een micro-dosis truffels kregen. Tijdens de visualisatie voelde ik een aanwezigheid die leek op de ziel van mijn eerste kindje. Niet heel intens maar ik kreeg door dat zij er was en op een bepaalde manier eigenlijk altijd bij mij is. Een ontroerende en fijne gedachte. Opnieuw raakte ik nieuwsgierig naar haar naam maar er kwam niks door op dat moment. Na afloop van de ceremonie sprak ik met een goede vriend die mij ‘toevallig’ vroeg of ik haar al een naam had gegeven. ‘Nee, nog niet maar dat wil ik wel gaan doen.’, was mijn antwoord.


'Mama, hoe heet ze eigenlijk'?

Toen mijn dochter die avond weer bij mij was, begon ze tijdens het avondeten over het kindje dat voor haar in mijn buik zat. Ik heb haar lang geleden wel eens verteld dat ik eerder zwanger ben geweest maar dat dat kindje nooit ter wereld is gekomen.

Mijn verwondering was groot dat zij uitgerekend nu begon over haar ‘zus’. Ze vroeg me hoe zij eigenlijk heet en ik gaf aan dat ik dat niet weet maar dat ze het altijd zelf kan vragen aan haar.

De volgende ochtend maakte ik haar wakker en het eerste wat ze zei was: ‘Oh, ik ben het vergeten te vragen. Ik ga het nu even doen!’. Ze ging weer liggen en ik liet haar een momentje alleen zodat ik haar niet zou afleiden. Een minuut later ging ze rechtop zitten en riep mij weer bij zich. ‘Ik weet het mama, ik heb het gevraagd: Ze heet ook Norah’.

Ik moest lachen en zei: ‘Oh, dus ik heb twee kindjes die Norah heten.’ Om vrij snel ons ochtend ritueel te hervatten, want we hadden haast.


Baby it's you!

Het duurde zeker een paar minuten voor het besef ineens bij mij binnen kwam van wat ze zojuist had gezegd. Die ‘grote zus’ waar we het vaak over hadden, die ziel waarvan ik dacht dat deze ergens ver weg aan Gene Zijde verkeerde, dat was zij.

Zonder haar uit te leggen waarom gaf ik haar een hele dikke knuffel en veegde snel de vele tranen die opkwamen weg. Baby, it’s you. It was you all along.

Al vijf jaar lang ben je in mijn leven. Voor de tweede maal ben je neergedaald op aarde, alleen ditmaal om te blijven. 


Hier aan mijn zijde

Diep van binnen heb ik altijd geweten dat die eerste zwangerschap nooit bedoeld was om voldragen te worden. Dit was iets wat ik moest meemaken, waar ik doorheen mocht gaan om te komen waar ik nu ben. De ziel die ik voelde, haar ziel, was toen ook niet ‘ingedaald’ maar in volle glorie om mij heen. Sterk voelbaar juist omdat ze nog niet zou incarneren.

De tweede ronde was het anders. Ze kwam terug in de vorm van mijn dochter Norah. De vervulling van een lang gekoesterde wens. 

En nu, nu kijk ik in haar donker bruine ogen en kan ik alleen maar nog meer bewondering voelen voor wie zij is.

Het klinkt misschien vreemd maar op een bepaalde manier voelt het nu nog completer, nog kloppender. Het ontbrekende puzzelstukje is terecht. Mijn eerste kindje is niet ergens daar, ze is hier aan mijn zijde haar Licht aan het stralen. Mijn God, wat ben ik een gezegend mens.

  • In gesprek met Roy Martina

    Titel dia

    In gesprek met Roy Martina

    Knop
  • In gesprek met Giel Beelen

    Titel dia

    In gesprek met Giel Beelen

    Knop
  • In gesprek met rabbijn Jacobs

    Titel dia

    In gesprek met rabbijn Jacobs

    Knop
  • In gesprek met Thijs Launspach

    Titel dia

    In gesprek met Thijs Launspach

    Knop
  • In gesprek met Richard de Leth

    Titel dia

    In gesprek met Richard de Leth

    Knop
  • In gesprek met Wiggert Meerman

    Titel dia

    In gesprek met Wiggert Meerman

    Knop
  • In gesprek met Juno Burger

    Titel dia

    In gesprek met Juno Burger deel II

    Knop

Misschien vind je dit ook leuk

Zelfsabotage, wat als jij je grootste obstakel bent
door Lenore 27 juni 2025
Ken je dat verhaal van de man die op zee was en schipbreuk leed? Hij verdronk bijna en bad tot God: ‘‘Als U echt bestaat, red mij dan!’’. Vrij snel daarna voer er een boot langs en men wilde de man helpen, maar hij zei: “Nee, dank je, God zal mij redden.” Niet lang daarna voer er nog een boot voorbij die hulp aanbood, maar de man zei opnieuw: ‘‘Nee, dank je, God zal mij redden.’’ Vervolgens vloog er een helikopter over die een touwladder liet zakken. Opnieuw weigerde de man de hulp, waarna hij verdronk. In de hemel aangekomen zei hij boos tegen God: ‘‘Waarom hebt U mij niet gered?’’ Waarop God antwoordde: ‘‘Ik heb twee boten en een helikopter gestuurd. Wat wil je nog meer dat ik doe?’’ Heb jij het beste met jezelf voor? Net als de man op zee, negeren wij soms de oplossingen die voor onze neus liggen, omdat ze niet passen in het plaatje dat ons brein of ego heeft van ‘de juiste vorm van hulp’. Velen van ons denken dat we al het beste met onszelf voorhebben. Dat we er alles, of op zijn minst veel, aan doen om de kwaliteit van ons leven zo goed mogelijk te maken. Maar heb je je weleens afgevraagd of je jezelf wellicht ook onbewust tegenwerkt? Of er sprake is van zelfsabotage? Hoeveel moeite doe jij om jouw blinde vlekken op te sporen? Heb je weleens aan een dierbare eerlijke feedback gevraagd over wat zij bijvoorbeeld minder leuk vinden aan jou? Een vraag die heel snel, heel veel waardevolle informatie kan opleveren over jouw blinde vlekken. De verdrinkende man in ons allen Stiekem zijn heel veel mensen zoals de verdrinkende man op zee. In tijden van crisis, wanneer hen de ene na de andere hulplijn wordt aangeboden, weigeren zij de hulp te accepteren. Of beter gezegd: ze hebben vaak niet eens door dat hetgeen wat voor hun neus ligt, de weg uit hun crisis kan betekenen. De hulp komt niet in de vorm, toon of persoon die in hun plaatje past. Dus negeren ze het, zien ze het over het hoofd of wijzen ze het af, en verzuipen ze vrolijk verder. Gaat het weer een paar dagen goed met ze, dan vergeten ze überhaupt dat er nog werk aan de winkel is. Jouw saboteurs manifesteren mee Wat velen niet beseffen, is hoe groot de invloed van die blinde vlekken, die onbewuste saboteurs, is op ons dagelijks leven. Van het ontwikkelen tot het in stand houden van ziektes, het aantrekken van toxische relaties of vriendschappen, een tekort aan financiële middelen, tot aan diverse catastrofes die ons van dag tot dag ‘overkomen’. Niets in jouw leven is een kwestie van pech, toeval of – erger nog – een ‘straf van God’. Het zijn jouw eigen saboteurs als onbewuste programma's die mee manifesteren en jouw leven vormgeven. Het systeem achter het systeem Alles in dit universum is erop gericht om de ziel te helpen groeien en transformeren, zodat zij stap voor stap terug kan gaan naar haar meest pure, zuivere essentie. Niet gek dus, als je bedenkt dat planeet Aarde een briljant bedachte creatie is, die is ingericht op een aantal basisprincipes die dat helpen mogelijk te maken. Met als een van de belangrijkste principes: dat het leven, zoals wij dat als individu ervaren, een spiegel is van onze binnenwereld. Bestaande uit onze overtuigingen, verlangens, onverwerkte trauma’s, ons zelfbeeld, et cetera. Waarom werkt het zo? Dit systeem is niet bedacht om te plagen, maar om ons te helpen identificeren waar wij nog niet heel zijn. Het doet dit, onder andere, door middel van de ‘wet van resonantie’ , of zoals de meeste mensen het kennen: ‘de wet van aantrekking’. De wet van resonantie, die stelt dat we aantrekken wat in ons leeft, helpt ons op deze manier te ontdekken wat nog aandacht vraagt. De wet van Resonantie Deze wet zou je kunnen zien als een systeem van grote energetische magneten. Alles van gelijke frequentie trekt elkaar automatisch aan. Omgekeerd stoot alles wat niet matcht elkaar af. Armoede trekt armoede aan en geen overvloed. Eenzaamheid trekt meer eenzaamheid aan en niet meer liefde. Wie herkent niet dat je in een groep met mensen altijd vrij snel een duidelijke voorkeur hebt voor bepaalde personen, en bij anderen het liefst ver uit de buurt blijft? Je vibreert nou eenmaal wel of niet op hetzelfde level. Een ander mooi voorbeeld is mogelijk herkenbaar als je veel doet aan persoonlijke en/of spirituele ontwikkeling: dat je merkt dat er regelmatig mensen uit jouw netwerk naar de achtergrond verdwijnen of volledig wegvallen. Je vindt, onbewust, geen resonantie meer bij elkaar. Waar is jouw wereld vol van? Wil je weten waar jij nog wat te helen hebt? Denk dan eens na over de vraag: ‘‘Waar is jouw wereld vol van?’’ Er zijn mensen die overal agressie zien. De wereld is in hun ogen corrupt, verdorven en onveilig. Zij zien het overal waar ze komen. Scenario’s die hun overtuigingen bevestigen, worden dagelijks aangeboden door de wet van resonantie. Het universum zegt letterlijk: “U vraagt, wij draaien.” Nogmaals: niet om te plagen, maar omdat het wil dat wij ons bewust worden van wat er in ons leeft, zodat wij dit kunnen helen. Het wil ons vooruit helpen. Zou het ons geen spiegel bieden, dan zouden wij nooit onze reflectie, en dus onszelf, kennen. Waarom de een meer dan de ander Zelfsabotage zit in ons allemaal, maar er zijn grote verschillen. Er zijn mensen die een gigantische zelfsaboteur hebben. Die meestal extra actief wordt vlak voor een mogelijke, grote doorbraak in hun proces van heling. Veelal betreft dit mensen met een behoorlijk traumatisch verleden. Want voor hen voelt het veiliger om de wereld buiten zich te observeren, beoordelen en aan te vallen, dan naar binnen te gaan, waar de echte pijn zit. Zelfsabotage komt in vele vormen Zelfsabotage kent ook vele vormen. Van hoogmoed: ‘‘Ik weet het allemaal beter,’’ tot aan minderwaardigheid: ‘‘Ik verdien het om te lijden en ik ben geen beter leven waard’’, en alles daartussenin. Of, zoals in mijn geval: zo hard werken aan je eigen trauma’s en bezig zijn met ‘beter worden’, dat dit op zichzelf een nieuwe overlevingsstrategie wordt die me af leidt van de echte oplossing. Saboteurs in actie Alleen nog luisteren naar sprekers die jou niet triggeren. Een heel netwerk om je heen bouwen van mensen die exact hetzelfde in hetzelfde schuitje zitten, zodat je je niet meer hoeft te verdedigen voor jouw keuzes. Of simpelweg niemand meer dichtbij je laten komen. Allemaal keuzes die de ruimte voor een gezonde portie spiegeling en feedback minimaliseren. Zelfs al gebeurt dat grotendeels onbewust, het leven zal bij een gebrek aan die feedback, je toch weer op andere (soms pijnlijke) manieren moeten gaan spiegelen. Om het onbewuste, bewust te maken. De saboteur is niet de vijand Jouw zelfsaboteurs zijn niet iets om te vervloeken of te bestrijden. Het zijn oude mechanismen die ooit door onszelf, onbewust, in het leven zijn geroepen om ons letterlijk in leven te houden. Vaak in de allereerste levensjaren met een duidelijke functie. Je kunt ze beschouwen als een deel van jou wat zich ooit vast heeft gezet en wat niet mee is gegroeid. Deze poortwachters, zoals iemand het van de week zo mooi omschreef, staan bewapend tot aan hun tanden aan jouw poort. Vechten alles en iedereen aan wat ook maar riekt naar gevaar. Zelfs als juist datgene kan leiden tot meer geluk, liefde of genezing. In plaats van ertegen strijden is het beter om er bewustzijn op te leren krijgen. Leer jouw poortwachters kennen, observeer ze, omarm ze. Daarin ligt de sleutel tot transformatie. Hoe vind ik mijn saboteurs? Volg jouw triggers! Zijn er sprekers die jou enorm triggeren? Ga er eens met een open mind naar luisteren. Die ene collega waar je zoveel weerstand tegen voelt? Spendeer eens wat tijd met hem of haar. Omstandigheden die je stoïcijns vermijd? Waag eens een poging. Triggers zijn namelijk kansen. Duidelijke signalen dat jouw poortwachters, jouw zelfsaboteurs, in actie komen. Wat dus juist betekent dat daar een mogelijkheid ligt om stukken te identificeren van jezelf die lang verborgen zijn gebleven. Tijd om het tij te keren? Wees niet als de verdrinkende man die iedere poging om hem te redden afwees omdat hij ervan overtuigd was dat zijn redding er op een bepaalde manier uit moest zien. De spreekwoordelijke reddingsboten van het leven komen in vele vormen. Een pittig maar welgemeend advies, feedback van een vriend of vijand, een podcast van die ene spreker waar je zoveel weerstand tegen voelt. Als jij open durft te staan voor reddingsboten in andere gedaantes, dan zou dat zomaar het begin kunnen zijn van een wonderbaarlijke transformatie.
Vrouw kijkt naar zichzelf in de spiegel
door Lenore 11 maart 2025
Zelfliefde, een thema waar velen van ons flink mee kunnen worstelen. Het maakt niet uit hoe oud je bent, van jezelf houden is voor velen niet zo vanzelfsprekend als dat het zou moeten zijn. Het is een diepgaand thema dat vaak ten grondslag ligt aan veel andere problemen. Hoe kun je hierin groeien?
Vrouw ruikt aan bloem. Manifesteren hoef je niet te leren.
door Lenore 9 februari 2025
Het concept ‘manifesteren’ is een van de beste verdienmodellen van nu. Voor honderden euro’s leert de expert jou wel even hoe jij binnen zes maanden miljonair wordt of jouw soulmate ontmoet. Het is een investering, maar die heb je er natuurlijk zo uit als dat miljoen binnen is. Mocht je van plan zijn hier geld aan uit te geven, wacht dan nog heel even. Mijn overtuiging is namelijk dat manifesteren niet iets is wat je hoeft te leren om jouw droomleven te bereiken, maar dat er wèl iets anders nodig is.
Wat een koude douche mij leerde over rouw, emoties en loslaten
door Lenore 2 januari 2025
Nietsvermoedend stap ik mijn douchecabine in, de warme waterstralen verwelkomend op mijn huid. Nog geen minuut duurt het voordat het warme water kouder begint te worden. Ik draai de koude kraan wat terug maar het maakt geen verschil. Het water wordt beetje bij beetje minder warm tot op het punt dat het ongemakkelijk begint te worden. De koude kraan is inmiddels volledig dichtgedraaid en ik sta midden in de winter, onvrijwillig onder een mager, koud straaltje water te rillen en te verlangen naar de vertrouwde warmte van de douche. Gek genoeg weet ik ook precies wat de verborgen boodschap is hierachter.
Helende handen. De weg naar genezing.
door Lenore 29 november 2024
Heb je je wel eens afgevraagd waarom de ene persoon spontaan geneest bij een energetische healing of een gebed en de ander niet of alleen door een heel moeizaam proces? Dat heeft alles te maken met de mate van geloof die iemand heeft en ik vertel je graag waarom dat is.
Mentale hygiëne: Hou je Mind schoon en vind innerlijke rust
door Lenore 8 november 2024
Wat zou er gebeuren als jij jouw huis vanaf nu nooit meer zou schoonmaken of zou luchten? Hoe zou het er dan uitzien in 5, 20, 30 jaar? Geen prettig idee toch? Gelukkig gaan we zo niet met onze huizen om, maar waarom dan wel met onze mind?
Een vrouw met mooie rode lippen die over haar schouder kijkt.
door Lenore 1 november 2024
We leven in een tijd waarin schoonheid maakbaar is. Beïnvloed door onrealistische plaatjes die ons vertellen wat mooi is en wat vooral niet. Voor heel veel vrouwen, zelfs voor hen die vrij denken te zijn van onzekerheden, loont het om eens kritisch te kijken naar je verzorgingsrituelen. Zij vertellen je namelijk verassend veel over jouw èchte zelfbeeld.
Zoek je ruzie, foto van twee mensen ver weg die vechten met elkaar. Je ziet alleen hun schaduw.
door Lenore 20 oktober 2024
Een ouderwets potje ruziemaken, wie is er niet dol op? Lekker even jouw standpunt erdoorheen drukken en recht doen aan jouw eigen ego ten koste van de ander. Mocht je niet goed weten hoe je ruzie moet maken en dat wel graag willen, dan heb ik de gouden tip voor jou! Eentje die altijd en bij iedereen werkt.
Poep op je eigen stoep! Foto van een blije hond.
door Lenore 17 oktober 2024
Iedere dag als ik ga wandelen loop ik door een straat waar bij een woning het volhangt met zelfgemaakte verbod bordjes met daarop een plaatje van een poepende hond. Geloof het of niet maar in die gehele straat is nooit een drol te bekennen, behalve het gedeelte rondom het huis met de bordjes. De stoep ligt daar altijd, maar dan ook altijd bezaaid met hondendrollen. Het zet je toch aan het denken.
Meer blogs